🌿 माझ्या आठवणीतले चंदर अण्णा

आयुष्य म्हणजे एक प्रवास.

या प्रवासात अनेक ओळखीचे-अनोळखी चेहरे भेटतात.
काही सोबत चालतात, काही वाट वळल्यावर दूर निघून जातात.
आणि काहीजण? …
ते आपलं आयुष्यच बदलून टाकतात.

माझ्या आयुष्याची दिशा बदलून टाकणारी एक व्यक्ती म्हणजे आपल्या गावचे अण्णा – चंदर अण्णा, म्हणजेच चंदर दादू फसाके.

त्या वेळी मी सातवीत होतो. देवाच्या कृपेने अभ्यासात मला चांगली पकड होती. मनापासून वाचन करणे, सतत पुस्तकांत गुंतून राहणे, खेळायची वेळ आली तरी वर्गाच्या एखाद्या कोपऱ्यात बसून राहणे – हा माझा स्वभाव. शरीराने नाजूक असलेला मी अभ्यासाला एक वेगळंच जग मानून जगत होतो.

आभ्यासात गती होती, पण जग फक्त पुस्तकांच्या चार भिंतींमध्ये मर्यादित होतं.
खेळ, मित्र, बाहेरचं जग – सगळं माझ्यासाठी दुय्यम.

पण आयुष्य नेहमी तसंच चालत राहतं का?
हळूहळू हा प्रवास आकार घेत होता. भाषण–वक्तृत्व स्पर्धेत मी रंगू लागलो होतो. प्रत्येक स्पर्धा पार करीत होतो. सगळं सुरळीत चालू होतं.

तेव्हाचा एक दिवस – सकाळी सकाळी चंदर अण्णा नेहमीप्रमाणे घरी आले. चहा घेतला आणि मी नेहमीप्रमाणे त्यांच्या समोर जाऊन बसलो. त्यांचं सामान्य ज्ञान, गोष्टी सांगण्याची शैली – नेहमीच मला भारावून टाकायची.

सकाळी पाच वाजता उठून शेतावर जाणारे अण्णा, साडेआठपर्यंत आमच्या घरी पोहोचायचे. त्या दिवशी रविवार होता. – मीही अंघोळ करून नागोबाच्या मंदिरात जायला तयार होतो. अण्णांचं घर मंदिरासमोरच असल्याने त्यांच्यासोबतच जाण्याचं ठरवलं.

मला समोर बसवून गप्पा सुरू झाल्या – जग, राजकारण, कहाण्या…त्यांचं बोलणं म्हणजे एक वेगळंच विश्व! नेहमीप्रमाणे जगाच्या, राजकारणाच्या, सर्वसाधारण गप्पा झाल्या. आणि अचानक अण्णा बाबांना म्हणाले –

“साताप्पा , विजयला मोठ्या शाळेत घालायचं. गावात ठेवू नका.”

बस्स!
त्या एका वाक्याने माझं आयुष्य पालटलं.
हे वाक्य ऐकून माझ्या पोटात गोळा आला. गाव सोडायचा कधी विचारसुद्धा केला नव्हता. डोळ्यांच्या कडा नकळत ओलसर झाल्या.

काही दिवसांनी मला गुरुकुल या निवासी शाळेत टाकलं गेलं.
अण्णा स्वतः बाबांसोबत मला सोडायला आले होते.
आणि तिथून माझ्या प्रवासाची नवीन दिशा सुरू झाली.

⸻

परीक्षा मागोमाग परीक्षा पार होत गेल्या – १०वी, १२वी, IIT, NIT, IIM… मोठी नोकरी… आणि कधी भारतातून थेट लंडनला आलो, हे मलाच कळलं नाही.

पण या सगळ्या प्रवासात चंदर अण्णा कायम माझ्या सोबत होते.
गावाकडे परत गेलं की प्रत्येक दुसऱ्याच दिवशी सकाळी अण्णा हमखास घरी यायचे. चहा ,गप्पा, राजकारण, विचारांची देवाणघेवाण – सारं काही तसंच रंगायचं.

चंदर अण्णा म्हणजे गावातलं असं व्यक्तिमत्त्व –
जे कधीही न बोलावता, न सांगता, हक्काने भेटायला यायचंच!

⸻

आणि मग… २०२० चा सप्टेंबर महिना. आजचाच दिवस.
लंडनमध्ये घरी ऑफिसवरून आलो. नेहमीप्रमाणे गावाकडे फोन केला.
आणि तिकडून कानावर आलं एकच वाक्य –

“चंदर अण्णा गेले…”

काहीतरी थांबून गेलं होतं …!!!

⸻

आज सहा वर्षं झालीत.
पण अजूनही हा विश्वास बसत नाही की अण्णा आपल्यात नाहीत.
गावाकडे गेलं की ते दिसत नाहीत.
हक्काने थांबवून चौकशी करणारे अण्णा आता भेटत नाहीत.

काही लोक गेल्यावर अशी पोकळी तयार होते –
जी आठवणींनी भरून काढता येते, पण मिटवता येत नाही.

माझ्या आयुष्यात पुन्हा कधी अण्णांसारखी व्यक्ती भेटलीच नाही.
आता गाव रिकामं वाटतं…आता गाव सूनं-सूनं वाटतं.
आणि हरवलेले चंदर अण्णा – फक्त आठवणीत, भावनेत, आणि मनात कुठेतरी भेटतात.

RIP अण्णा. तुम्ही कायम प्रेरणादायी राहाल.